Een kledingarbeidster vertelt...

FARIDA BEGUM (25 jaar)

Ze werkt al 8 jaar, ze is ooit gestart als ze 17 jaar was, maar ze is niet naar school gegaan tot haar 17^de… ze heeft een dochter van 7 jaar. Haar dochtertje verblijft bij haar schoonouders in haar geboortedorp (in het Noorden van het land) – 2 keer per jaar kan ze haar geboortedorp en dus haar dochtertje terug bezoeken.  Farida woont samen met haar man in Dhaka (ze hebben hun geboortedorp verlaten als haar dochtertje 2,5 jaar was). Beiden werken ze in een textielfabriek. Zij verdient 7.000 taka per maand, haar man een 10 à 12.000 taka per maand.

Normaalgezien hebben ze 1 vrije dag per week, maar geregeld gebeurt het dat ze die dag toch moet werken omwille van een grote bestelling. Hun huishuur: 4.200 Taka per maand. Het overschot sturen ze op naar het dorp voor de familie en hun kind. Maar als we vragen hoeveel ze vorige maand kon sturen, vertelt ze ons dat ze vorige maand niets kon versturen…

We stellen haar de vraag of er geen kinderopvang is hier bij de fabriek zodat ze haar dochter toch zou kunnen zien. Ze vertelt dat heel wat fabrieken dit op papier wel hebben en dit tijdens de audit ook echt openen, maar dat dit meer schijn is en het dus niet werkt.

Als we haar vragen waarom ze niet teruggaat naar haar dorp als ze haar dochter mist en ze hier niet rondkomen met het inkomen dat ze verdienen. Ze antwoordt ons: als ik terugga naar mijn dorp verhongeren we, hier hebben we tenminste iets te eten. Ook al is het heel moeilijk…