Terug thuis

Dit was de poort naar ons verblijf

We zijn thuisgekomen met een hoofd vol herinneringen en emoties. We zullen allen even tijd nodig hebben om alles te verwerken maar we willen jullie toch nog even iets over onze laatste dag vertellen.

Donderdag hadden we ’s morgens een ontmoeting met Mr.Amin de voorzitter van NWGF, de vakbond van de kledingsarbeidster. Hij vertelde over de moeizame strijd om het recht te krijgen zich te verenigen in een vakbond. Dat recht hebben ze nu en ze zijn volop bezig mensen te rekruteren om in zoveel mogelijk fabrieken vertegenwoordigd te zijn.  Na de ramp in Rana Plaza (24 april 2013) is alles wat in een stroomversnelling gekomen en zijn er al verschillende comités voor veiligheid en gezondheid opgericht. Hij zegt dat er echter nog heel wat werk te doen is en dat internationale samenwerking tussen de vakbonden heel belangrijk is.

Voor de laatste keer (overdag) trotseerden we het hectische, chaotische verkeer in en rond Dhaka.  Daar wennen we wel nooit aan!

We reden terug naar GK voor een uitgebreide babbel en evalutie van ons bezoek samen met dr. Kadir en andere mensen van GK. Hij vertelde dat naast het gezondheidswerk en sensibilisering in de dorpen ook het politieke luik belangrijk is. Het synergieprogramma dat ze opstelden samen met NGWF om bv. eerste hulp lessen aan de mensen van de comités voor veiligheid en gezondheid te geven is hier een vb. van. Ons bezoek werd door iedereen als positief ervaren en als een meerwaarde voor hun werking.

’s Avonds wachtte ons een afscheidsmoment met een cultureel programma waar vooral de jeugd van GK zich van zijn beste kant liet zien. Dansen en zelfs een stand-up comédien passeerden de revue. Op verzoek dansten we nog eens de Waka Waka. Tot slot bedankten wij op onze beurt alle mensen van GK die ons zo warm ontvangen hadden.

In het licht van een heldere maan zongen we samen, hand in hand, het universele lied: “We shall overcome”.  Een mooiere, veelzeggende afsluiter konden we ons niet bedenken!

We shall overcome (2x)

We shall overcome someday

Oh deep in my heart, I do believe

We shall overcome some day

Amra kurbo joy (2x)

Amra kurbo joy ek din

Moner gobire amra jenesi

Amra kurbo joy ek din

Wil je een van de inleefreizigers boeken om ons boeiend verhaal te brengen?

 Je vindt  alle informatie in de blok rechts

 op de blog "Zin in een getuigenis"

We overhandigden onze slogan in  het Nederlands

en  het Bengaals 

Een sterke ploeg

Terwijl mijn medereizigers ergens tussen Istanbul en Brussel in de lucht hangen, brengen we een aantal sfeerfoto’s van de unieke reis die we meemaakten. We waren zonder twijfel een sterke ploeg, een echt OKRA-team. We verzamelden informatie, en ontdekten een andere wereld, die anderzijds ook weer veel gelijkenissen toont. Maar wat ons vooral zal bijblijven zijn de momenten dat we ons verbonden voelden met de senioren in Bangladesh door gesprekken, door samen Kubb te spelen, door samen te dansen, door dicht bij hen te zijn.
De beelden geven geen correct beeldverslag van wat we allemaal gedaan hebben, maar het is een poging om iedereen die er bij was even in beeld te brengen. Want een ploeg zonder teamleden bestaat gewoonweg niet. Het belooft alleszins veel goeds voor de komende tijd en verdere toekomst als we vol enthousiasme naar de trefpunten en lokale groepen ons verhaal zullen brengen. Aarzel niet ons te boeken. Op deze pagina vind je de informatie hoe je dat best doet.

Ouderen hebben - wereldwijd - nood aan een leefbaar inkomen en toegankelijke gezondheidszorgen

Af en toe samen terugblikken

Interesse voor lokale educateve projecten

De Mela (ouderen-festival) werd druk bijgewoond

Dr. Kadir weet altijd te inspireren

Uitwisselen van ideeën

Simpele spelen lokken veel enthousiasme

Gewoon meedoen met de Bangladeshi

Samen in de kring

Samen een spel spelen: mooie opstap tot verder contact

Duimen voor GK en voor NGWF

Warme ontmoetingen, vriendelijke contacten

Aandacht voor de mobiele kliniek en Rana Plaza

Kunnen we hier iets leren voor OKRA?

Aan bananen, fruit en groenten geen gebrek

Samen op weg

Ontmoeting met lokale ouderenvereniging

Samen kubb spelen doet wonderen

 

Here we come

 

De reis zit erop. Het wordt zeker serieus afkikken. De vele contacten en indrukken maken van deze reis een onvergetelijke ervaring. We staan er zelf wel een beetje van te kijken dat er niemand ziek geweest is. Sterke groep!

We sloten onze reis af met een culturele avond, verzorgd door de jeugd van GK. Tot afscheid zongen we 'We shall overcome', zowel in het Engels als in het Bangla zodat velen konden meezingen. Een mooie en zinvolle afsluiter.

Na een korte nacht vertrokken we om vier uur naar de luchthaven: alle valiezen in een gesloten camionette en wij in twee microbusjes van GK.

Jef hebben we achter gelaten. Die blijft nog twee weken ter plaatse. Hij belde om 7 uur nog even met Annelies en ja hoor: het inchecken is vlot verlopen en het ‘boarden’ is volop aan de gang.

Nu is het nog een kwestie van wachten, want binnen een dikke vijftien uur wordt het in Zaventem heel zeker een blij weerzien. En een weekend waarin al veel zal verteld worden.

 

 

Inleven in Kuribari

We trokken voor 3 dagen naar Kuribari waar we een van de twee ouderentehuizen in Bangladesh bezochten.
Het werd 23 jaar geleden opgericht door een rijke industrieel die voor ongeveer 200 ouderen gratis opvang voorziet. We werden door zijn vrouw hartelijk ontvangen en mochten als symbool van ons bezoek onze eigen mahonieboom planten. Er werden warme gesprekken gevoerd met de ouderen en ons KUBB-spel was weer een succes. Naar onze mening kregen de mensen niet genoeg sociale prikkels en gaf ons bezoek hen terug wat levensvreugde. Vooral toen er een spontane zangstonde ontstond met Vlaamse en Bengaalse liedjes. We gingen met een heel goed gevoel slapen.

De eigenaar bezit 12 fabrieken waarvan wij er 3 bezochten. Naast het goede werk dat hij doet, keken we toch met een kritische blik naar de arbeidsomstandigheden van de werknemers (kinderarbeid? lawaai! geen vakbond, snikheet,..)
Vandaag hadden we nog een ontmoeting met OPA, het OKRA van Bangladesh dat nog in zijn kinderschoenen staat. We werden heel officieel ontvangen en wisselden ervaringen uit.

Ouderen wereldwijd

Wereldwijd is 12,3% van de bevolking ouder dan 60 jaar. Dat cijfer zal groeien tot 16,5% in 2030 en 21,5% in 2050. België heeft nu al een veel oudere bevolking (24,1%) dan Bangladesh en zal in 2050 mee aan de toplist staan met 32,6%. Hier maakt het land de komende jaren een grote inhaalbeweging. De levensverwachting is de laatste 10 jaar gestegen met 10 jaar. En het aantal zestigplussers, nu nog 7%, zal verdrievoudigen (21,5%) tegen 2050.

Tot zover de cijfers. Al is deze wereldwijze vergrijzing een geweldige vooruitgang, toch zijn de uitdagingen enorm. En politiek wordt er in de meeste landen nog te weinig naar antwoorden gezocht.

 

GK, OKRA en WS organiseerden in dit verband op 19 november een studiedag: “The ageing population and its challenges”. In het document dat OKRA en WS voor deze dag voorbereidden wordt onderlijnd dat – waar ter wereld je ook leeft – de uitdagingen gelijklopend zijn: een leefbaar inkomen, toegankelijke gezondheidszorg, mobiliteit en de rol en plaats van ouderen in de samenleving. De studiedag trok veel tijd uit voor het uitwisselen van ervaringen: wat organiseren ouderen zich in Bangladesh en in België om deze uitdagingen van antwoord te dienen. We konden OKRA en haar werking uitgebreid voorstellen. Tijdens de OKRA-voorstelling was het muisstil bij het 87-koppige publiek. Niet (enkel) uit beleefdheid. Dat konden we verstaan uit de tussenkomsten bij de open discussie met de aanwezigen.

Met deze studiedag heeft GK zich duidelijk geprofileerd en op de kaart gezet als het over ouderen gaat. Wij zijn blij dat we daartoe een steentje hebben kunnen bijdragen.

Een dag vol boeiende ontmoetingen

We begonnen de dag met een bezoek aan Basis Apparels ltd.  Een kledingfabriek waar al heel wat gerealiseerd werd in samenwerking met de vakbonden. Ze zijn de 6^de fabriek in Bangladesh die een veiligheids- en gezondheidscomité opgericht hebben. We hadden eerst een gesprek met de manager die op ons een goede indruk naliet. Tijdens ons bezoek aan het atelier merkten we veel positieve zaken (brandblussers, drinkwater, goede verlichting, opleiding voor de werknemers,…) Tijdens het gesprek met de vakbondsafgevaardigden voelden we dat er nog veel werk aan de ”fabriek” is.

Na een hectische tocht door Dhaka kwamen we aan in het ziekenhuis van GK waar we een lunch kregen op zijn Mac Donalds. Ondertussen maakten we reeds kennis met Dr. Arman van de mobiele kliniek eenheid. Hij toonde ons de film die gemaakt werd tijdens de ramp in Rana Plaza in 2013. We kregen allen een krop in de keel en werden heel stil bij het zien van zoveel leed. Heel beklijvend.  De mobiele kliniek van GK was als eerste ter plaatse na de ramp.

Het slot van ons bezoek werd het hoogtepunt want we hadden een ontmoeting met Dr. Zafrullah, de stichter van GK. Hij is een zeer warm, charismatisch man die je meesleept in zijn boeiend verhaal. Je voelt zijn gedrevenheid en oprechte bekommernis voor de mensen. 

De volgende 3 dagen verblijven we op het platteland. De kans is groot dat we daar geen internet hebben. 

Ernst en leute op het ouderenfestival

Vrijdag en zaterdag ging het Elderlyfestival door op het domein van GK. Het grote terrein werd ingenomen door kraampjes en infostandjes.  Deze informatie was  vooral gericht op ouderen en vrouwen (zoals zwangerschap, gezonde voeding, medicatie, het maken van compost om groenten te kunnen kweken, visuele voorstelling met poppen van familiale toestanden, …)

Via informatie en demonstraties kregen ouderen door de paramedici  de technieken aangeleerd om hygiënisch te leven . Ze kregen ook de kans om een gezondheidscheck te laten doen. 

Het festival ging dit jaar speciaal in deze periode door omwille van onze aanwezigheid.  De aandacht werd gevestigd op waarden waar OKRA en WS achterstaan. In 3 talen werd gepleit voor  “sociale zekerheid ”  “leefbaar pensioen voor iedereen” en “betaalbare zorg wereldwijd” waar OKRA in 2016 in België acties zal voor doen. Stafmedewerkers van  GK, de overheid, Jef Van Hecke als vertegenwoordiger van onze groep maar ook de ouderen zelf kwamen aan het woord.  Op de tweede dag lag de nadruk op de relatie tussen schoonmoeders en schoondochters. In Bangladesh is dit heel speciaal aangezien de schoondochter verplicht bij de schoonfamilie gaat inwonen.  Na de officiële sprekers kwamen schoonmoeder en schoondochters aan het woord en mochten Agnes De Groote en Marc Desmet getuigen over hoe het samenleven in België verloopt.

Na de officiële gedeeltes was er tijd voor leute en cultuur.  Wij leerden hen KUBB’en en zij lieten ons meegenieten van hun volksspelen. Na hun traditionele dansen mochten wij de Waka Waka van Shakira brengen. Ze reageerden heel uitbundig.

Tijdens de 2-daagse zagen we dat vele arme gezinnen een lunch aangeboden kregen.

Tussendoor hadden we veel boeiende gesprekken met de deelnemers en werd onze kijk op hun leefwereld weer verbreed. 

Een kledingarbeidster vertelt...

FARIDA BEGUM (25 jaar)

Ze werkt al 8 jaar, ze is ooit gestart als ze 17 jaar was, maar ze is niet naar school gegaan tot haar 17^de… ze heeft een dochter van 7 jaar. Haar dochtertje verblijft bij haar schoonouders in haar geboortedorp (in het Noorden van het land) – 2 keer per jaar kan ze haar geboortedorp en dus haar dochtertje terug bezoeken.  Farida woont samen met haar man in Dhaka (ze hebben hun geboortedorp verlaten als haar dochtertje 2,5 jaar was). Beiden werken ze in een textielfabriek. Zij verdient 7.000 taka per maand, haar man een 10 à 12.000 taka per maand.

Normaalgezien hebben ze 1 vrije dag per week, maar geregeld gebeurt het dat ze die dag toch moet werken omwille van een grote bestelling. Hun huishuur: 4.200 Taka per maand. Het overschot sturen ze op naar het dorp voor de familie en hun kind. Maar als we vragen hoeveel ze vorige maand kon sturen, vertelt ze ons dat ze vorige maand niets kon versturen…

We stellen haar de vraag of er geen kinderopvang is hier bij de fabriek zodat ze haar dochter toch zou kunnen zien. Ze vertelt dat heel wat fabrieken dit op papier wel hebben en dit tijdens de audit ook echt openen, maar dat dit meer schijn is en het dus niet werkt.

Als we haar vragen waarom ze niet teruggaat naar haar dorp als ze haar dochter mist en ze hier niet rondkomen met het inkomen dat ze verdienen. Ze antwoordt ons: als ik terugga naar mijn dorp verhongeren we, hier hebben we tenminste iets te eten. Ook al is het heel moeilijk…

Ondergedompeld in de realiteit van Bangladesh

Dinsdag gingen we op verkenning naar enkele Eldery health camps in omliggende dorpen. We zagen ter plaatse hoe de paramedici zich inzetten voor de gezondheid van de ouderen. Preventie speelt een heel grote rol, zoals nagels knippen, haar wassen, gewicht en bloeddruk controleren. Informatie rond hygiëne en het dagelijkse leven.

Het was  een gezellige drukte met veel kans voor ontmoeting tussen de ouderen onderling waarvan wij gebruik maakten om enkele interessante interviews af te nemen.

Vandaag werd helemaal anders ingevuld. We hadden een ontmoeting met de Garment Union (NGWF) en enkele kledingarbeidsters. Het werd een boeiend levendig gesprek. Ze zijn heel strijdvaardig, echte vechtertjes, die opkomen voor hun rechten. Na Rana Plaza (instorting kledingfabriek) is alles in een stroomversnelling gekomen waardoor de vakbonden al heel wat bereikt hebben maar er is nog veel werk aan de winkel.

Na de middag trokken we naar de slumbs. We voelden ons machteloos, het was een rollercoaster van emoties. Ondanks de mensonwaardige levensomstandigheden blijven zij lachen en werden wij heel hartelijk ontvangen.